Verslavend

Vandaag was de leukste dag, op de fiets, tot nu toe. De 90km naar Pekan was peanuts. Om kwart over zeven zat ik op de fiets, na drie kilometer uitgebreid ontbeten met Nasi Dagung: rijst met sambal en een ondefinieerbaar stuk vis (tonijn?). Om half acht 's ochtends, even wennen maar minus de graatjes goed te doen.

Ik begin een serieuze verslaving te ontwikkelen voor kopi ais: ijskoffie met een ongezonde hoeveelheid gecondenseerde melk. Goede brandstof voor onderweg. Op de tweede plaats komt teh tarik, letterlijk "getrokken thee". Dat is thee (ook met een ongezonde hoeveelheid gecondenseerde melk) die van het ene in het andere glas wordt geschonken zodat het gaat schuimen. Een soort theecappuchino, zegmaar.

Terwijl ik van mijn tien-uur-thee zat te genieten kwam er een groep andere fietsers langs. De eerste fietsers die ik tegenkom! Een Frans gezin, onderweg met twee kinderen op aanhangfietsen. Mijn god wat moet dat zwaar zijn....We hebben informatie over de route uitgewisseld ("In Lao and Cambodzjha we followed zhe Mekong. It ies verry flat") en elkaar een goede reis gewenst.

De route vandaag voerde eerst door de jungle (toekan gezien! Gaaf!), toen door de mangrovebossen (enorme monitor lizzard!), vervolgens langs het strand en de laatste kilometers door het moeras. Met tegenwind, om het een beetje spannend te houden.

Voor lunch staat er meestal roti canai op het menu. Een soort pannenkoek geserveerd met curry on the side. Eten met je vingers en dippen maar. Natuurlijk vergezeld van een kopi, teh of lime juice (nummer 3 in de lijst favoriete drankjes). In de restaurantjes onderweg ben ik meestal de enige vrouw. Sowieso de enige vrouw zonder hoofddoek: de dames in de kampungs gaan nogal traditioneel gekleed en hoewel Maleisie een grote Chinese en in mindere mate Indische minderheid heeft, vind je die alleen in de steden.
Gesprekken tijdens de lunch verlopen meestal als volgt:
Vraag 1: "Where you from?" Ik leg uit dat ik uit Belanda kom en vandaag vertrokken ben uit Rompin. Dit is oke.
Vraag 2: "Where you go?". Ik leg uit dat ik vandaag naar Pekan ga ("Very far miss. Very far!" I know!) maar uiteindelijk naar Laos. "To Laos?!" "Yes" "How long?" "Four months" "Very long time!"
Vraag 3: "You. Just one?" Mijn bevestigende antwoord hierop kan vervolgens drie reacties ontlokken. De meest voorkomende is "you crazy". De andere is "you very strong woman", meestal gepaard met laten zien van spierballen en soms met "I'm afraid". En soms ontlokt het een vierde vraag: "You no friends? No husband?", waarop ik antwoord dat ik die wel heb en dat ik ze heel erg mis. Proberen uit te leggen dat het heel erg leuk is om alleen te reizen is volkomen zinloos.

Over Pekan is niet zoveel te vertellen. Iets leuker dan de gemiddelde stadjes die ik tot nu toe gezien heb: het ligt aan een rivier en is bezaaid met moskeen. De sultan woont hier naar het schijnt. Het internetcafe is ruk. Je kunt er lekker eten. Mensen zwaaien als ik door de stad fiets. Het enige nadeel is dat het goedkope hotel hier vol is ("Sorry, no rooms sir". Sir? Ehm?) zodat ik het drievoudige van mijn budget aan een hotelkamer betaal. Maar he, daarvoor heb ik wel een prachtige roze kamer met airco in een hotel een kilometer buiten het centrum en een badkamer waar ik, voor de verandering, niet kan poepen en douchen tegelijk. Dat laatste wilden jullie waarschijnlijk niet weten maar is wel illustratief voor het formaat van de badkamers hier.

Nu avondeten scoren. Nasi, denk ik.

(De foto's komen later. Computer snapt mijn camera niet).