Een snelle update. Ik heb mijn helm en fietsbroek tijdelijk omgeruild voor een wetsuit en scubatank. Morgen aan het eind van de dag mag ik me als het goed is een Open Water Diver noemen!
Duiken is zó gaaf! Het was nogal een impulsief plan, ik kan me niet eens herinneren ooit gesnorkeld te hebben, maar tot nu toe geen seconde spijt gehad. Het koraal, de vissen, het ademen onder water...erg tof. De rest van de tocht zal ik mijn tijd dus moeten verdelen tussen fietsen en duiken. Hmmmm, lastige keuze :)
Zodra ik weer terug ben op het vasteland komen er meer verhalen en foto's. Stay tuned!
maandag 28 maart 2011
woensdag 23 maart 2011
PAS & Petronas
Een nieuwe staat - Terengganu - maakt een wereld van verschil. Hier meer vrouwen in traditionele kleding (de gebatikte variant van de chador) en meer mannen met hoedjes en baarden. De Parti Islam se-Malaysia (PAS), een islamitische/islamistische partij is hier aan de macht, en dat is te merken. Geen bier te krijgen, behalve gelukkig hier in Chinatown, en overal staan waarschuwende borden langs de weg met de islamitische ge- en verboden.
Gisteren 103km, in 4 uur en 43 minuten (!!!) naar Rantau Abang gefietst, een voormalig toeristenoord maar nu vrijwel uitgestorven. Niks te beleven, behalve het Turtle Information Center waar ik niet naartoe ben geweest, dus ook niks over te melden. Langs een enorme Petronas (je weet wel, van die torens in Kuala Lumpur) olieraffinaderij gefietst. Olie is de voornaamste bron van inkomsten van Terengganu, want verder is hier niet zoveel. Het was verboden om foto's te maken, met daarbij het dreigement om je in de rug te schieten in het geval van overtreding, dus helaas geen plaatjes.
De kamer waar ik sliep was heerlijk, met eigen badkamer. Vroeg naar bed, bezig met in slaap vallen, en ik voel plotseling iets op m'n schouder. *plok*. Een kever. Van minstens een handbreedte (nou ja, in het echt misschien 4cm). Op mijn schouder. IEH! Was van het plafond gevallen. Heb 'm nonchalant van het bed geveegd maar durfde de rest van de nacht slechts onder begeleiding van de zaklamp naar de wc. Op de wc zat een gecko. Een kleintje. Die zijn lief, want vangen beestjes. Maken alleen lawaai! Maar ja, je bent in de tropen of je bent het niet, dus ik zal niet klagen :)
Zo snel als gisteren ging, zo langzaam ging vandaag. Slecht geslapen, weinig energie en daarnaast ook nog voortdurend miezerige motregen, ook niet echt motiverend. Gelukkig maar 63km. De laatste twintig kilometer veranderde de miezer in een volledige tropische regen en vervolgens vond ook een van de Petronas tankwagens het grappig om mij in te halen terwijl 'ie door een plas reed. De golf water (modder) kwam recht in mijn gezicht, zie je het plaatje voor je?
Een uur later stond ik druipend in de receptie van het hotel/travel agency (Ping Anchorage) waar men de airco op z'n hoogst had gezet. Lekker. Zelfs de koude douche was een verademing.
Nu in het "Siber Kafe" (bedankt Engelsen, die de essentiele zaken voor de reiziger een stuk duidelijker maken, zoals "Ais Krim") een reservering proberen te regelen voor de Open Water Scuba Diving Course op Pulau Perhentian. En omdat een blog zonder plaatjes ook maar kaal is, heb ik er eentje voor jullie gegoogled, opdat jullie allemaal maar jaloers mogen worden.
Geen straf, om daar een tijdje (een week?) te moeten doorbrengen. Enige nadel: langzaam en duur internet. Wees dus niet bevreesd door een radiostilte mijnerzijds, maar ik blijf natuurlijk graag op de hoogte van jullie belevenissen.
Liefs!
Mijn route tot nu toe is te vinden op: http://maps.google.com/maps/ms?ie=UTF8&hl=en&msa=0&ll=5.292673,103.457565&spn=0.539451,1.056747&z=11&msid=201743468436015495386.00049f223111371c9bf29
Gisteren 103km, in 4 uur en 43 minuten (!!!) naar Rantau Abang gefietst, een voormalig toeristenoord maar nu vrijwel uitgestorven. Niks te beleven, behalve het Turtle Information Center waar ik niet naartoe ben geweest, dus ook niks over te melden. Langs een enorme Petronas (je weet wel, van die torens in Kuala Lumpur) olieraffinaderij gefietst. Olie is de voornaamste bron van inkomsten van Terengganu, want verder is hier niet zoveel. Het was verboden om foto's te maken, met daarbij het dreigement om je in de rug te schieten in het geval van overtreding, dus helaas geen plaatjes.
De kamer waar ik sliep was heerlijk, met eigen badkamer. Vroeg naar bed, bezig met in slaap vallen, en ik voel plotseling iets op m'n schouder. *plok*. Een kever. Van minstens een handbreedte (nou ja, in het echt misschien 4cm). Op mijn schouder. IEH! Was van het plafond gevallen. Heb 'm nonchalant van het bed geveegd maar durfde de rest van de nacht slechts onder begeleiding van de zaklamp naar de wc. Op de wc zat een gecko. Een kleintje. Die zijn lief, want vangen beestjes. Maken alleen lawaai! Maar ja, je bent in de tropen of je bent het niet, dus ik zal niet klagen :)
Zo snel als gisteren ging, zo langzaam ging vandaag. Slecht geslapen, weinig energie en daarnaast ook nog voortdurend miezerige motregen, ook niet echt motiverend. Gelukkig maar 63km. De laatste twintig kilometer veranderde de miezer in een volledige tropische regen en vervolgens vond ook een van de Petronas tankwagens het grappig om mij in te halen terwijl 'ie door een plas reed. De golf water (modder) kwam recht in mijn gezicht, zie je het plaatje voor je?
Een uur later stond ik druipend in de receptie van het hotel/travel agency (Ping Anchorage) waar men de airco op z'n hoogst had gezet. Lekker. Zelfs de koude douche was een verademing.
Nu in het "Siber Kafe" (bedankt Engelsen, die de essentiele zaken voor de reiziger een stuk duidelijker maken, zoals "Ais Krim") een reservering proberen te regelen voor de Open Water Scuba Diving Course op Pulau Perhentian. En omdat een blog zonder plaatjes ook maar kaal is, heb ik er eentje voor jullie gegoogled, opdat jullie allemaal maar jaloers mogen worden.
Geen straf, om daar een tijdje (een week?) te moeten doorbrengen. Enige nadel: langzaam en duur internet. Wees dus niet bevreesd door een radiostilte mijnerzijds, maar ik blijf natuurlijk graag op de hoogte van jullie belevenissen.
Liefs!
Mijn route tot nu toe is te vinden op: http://maps.google.com/maps/ms?ie=UTF8&hl=en&msa=0&ll=5.292673,103.457565&spn=0.539451,1.056747&z=11&msid=201743468436015495386.00049f223111371c9bf29
maandag 21 maart 2011
De schaamte voorbij
Eerst even een klein applausje voor mezelf: gisteren voor het eerst meer dan 100km gefietst! 102, om precies te zijn. Helaas fietste ik net over een brug en werd ik ingehaald door een vrachtwagen, anders had ik zeker weten een klein vreugdedansje gedaan.
Ten tweede, de foto's van de afgelopen dagen zijn geupload. Zie >Flickr>
De honderd kilometer hebben me gebracht naar Cherating. De hoogste concentratie hippies tot nu toe (mezelf meegerekend) maar toch overheerst het gevoel van "Waar is iedereen?!" Ondanks dat dit een vrij populaire badplaats schijnt te zijn is het hier vrijwel uitgestorven. Onderstaande foto, genomen op maandag om 11u 's ochtends, is daarvan het bewijs, evenals het feit dat ik het strand vanmiddag slechts hoefde te delen met een andere zonaanbidder. Waarvan akte.
Honderd kilometer alleen onderweg doet rare dingen met je gevoel voor decorum - ik doe dingen waar ik in Nederland niet eens over na zou denken. Ik draag bijvoorbeeld schaamteloos mijn MC Hammerpants, de lelijkste die ik kon vinden, samen met mijn lelijke hoed (weet je nog?) Niet alleen die lelijke hoed, maar daaroverheen nog een bandana om te voorkomen dat 'ie af waait. Of ik zing heel hard op de fiets. Billy Joel, of, erger nog, Matthias Reim (bedankt, A....). In vals Duits. Ik maak foto's van mezelf. Of erger nog: ik zing terwijl ik bovenstaande outfit draag (maar een foto daarvan maken ging me dan weer iets te ver). Ik probeer me niet meer te fatsoeneren zodra ik, oververhit en rood aangelopen, een restaurant binnenstap. Het echte zweten begint toch pas als je van de fiets afstapt, dus zinloos. Ik maak waar mogelijk gebruik van openbare wc's, Asian style. Iedereen die daar weleens gebruik van heeft gemaakt weet wat dat betekent. Ik eet met mijn handen, maar alleen met mijn rechter, in verband met voorgaande.
Na enthousiaste verhalen van medereizigers overweeg ik om nog een tropisch eilandenparadijs in Maleisie te bezoeken: Pulau Perhentian. Misschien zelfs om daar mijn duikbrevet te halen? Hoe gaaf zou dat zijn?!
Ook de route naar Thailand is in heroverweging: misschien Maleisie doorsteken naar de westkust en daar de grens over naar Krabi, om vanaf daar te fietsen naar de Thaise oostkust....decisions, decisions....Any help?
Ten tweede, de foto's van de afgelopen dagen zijn geupload. Zie >Flickr>
De honderd kilometer hebben me gebracht naar Cherating. De hoogste concentratie hippies tot nu toe (mezelf meegerekend) maar toch overheerst het gevoel van "Waar is iedereen?!" Ondanks dat dit een vrij populaire badplaats schijnt te zijn is het hier vrijwel uitgestorven. Onderstaande foto, genomen op maandag om 11u 's ochtends, is daarvan het bewijs, evenals het feit dat ik het strand vanmiddag slechts hoefde te delen met een andere zonaanbidder. Waarvan akte.
Honderd kilometer alleen onderweg doet rare dingen met je gevoel voor decorum - ik doe dingen waar ik in Nederland niet eens over na zou denken. Ik draag bijvoorbeeld schaamteloos mijn MC Hammerpants, de lelijkste die ik kon vinden, samen met mijn lelijke hoed (weet je nog?) Niet alleen die lelijke hoed, maar daaroverheen nog een bandana om te voorkomen dat 'ie af waait. Of ik zing heel hard op de fiets. Billy Joel, of, erger nog, Matthias Reim (bedankt, A....). In vals Duits. Ik maak foto's van mezelf. Of erger nog: ik zing terwijl ik bovenstaande outfit draag (maar een foto daarvan maken ging me dan weer iets te ver). Ik probeer me niet meer te fatsoeneren zodra ik, oververhit en rood aangelopen, een restaurant binnenstap. Het echte zweten begint toch pas als je van de fiets afstapt, dus zinloos. Ik maak waar mogelijk gebruik van openbare wc's, Asian style. Iedereen die daar weleens gebruik van heeft gemaakt weet wat dat betekent. Ik eet met mijn handen, maar alleen met mijn rechter, in verband met voorgaande.
Na enthousiaste verhalen van medereizigers overweeg ik om nog een tropisch eilandenparadijs in Maleisie te bezoeken: Pulau Perhentian. Misschien zelfs om daar mijn duikbrevet te halen? Hoe gaaf zou dat zijn?!
Ook de route naar Thailand is in heroverweging: misschien Maleisie doorsteken naar de westkust en daar de grens over naar Krabi, om vanaf daar te fietsen naar de Thaise oostkust....decisions, decisions....Any help?
zaterdag 19 maart 2011
Verslavend
Vandaag was de leukste dag, op de fiets, tot nu toe. De 90km naar Pekan was peanuts. Om kwart over zeven zat ik op de fiets, na drie kilometer uitgebreid ontbeten met Nasi Dagung: rijst met sambal en een ondefinieerbaar stuk vis (tonijn?). Om half acht 's ochtends, even wennen maar minus de graatjes goed te doen.
Ik begin een serieuze verslaving te ontwikkelen voor kopi ais: ijskoffie met een ongezonde hoeveelheid gecondenseerde melk. Goede brandstof voor onderweg. Op de tweede plaats komt teh tarik, letterlijk "getrokken thee". Dat is thee (ook met een ongezonde hoeveelheid gecondenseerde melk) die van het ene in het andere glas wordt geschonken zodat het gaat schuimen. Een soort theecappuchino, zegmaar.
Terwijl ik van mijn tien-uur-thee zat te genieten kwam er een groep andere fietsers langs. De eerste fietsers die ik tegenkom! Een Frans gezin, onderweg met twee kinderen op aanhangfietsen. Mijn god wat moet dat zwaar zijn....We hebben informatie over de route uitgewisseld ("In Lao and Cambodzjha we followed zhe Mekong. It ies verry flat") en elkaar een goede reis gewenst.
De route vandaag voerde eerst door de jungle (toekan gezien! Gaaf!), toen door de mangrovebossen (enorme monitor lizzard!), vervolgens langs het strand en de laatste kilometers door het moeras. Met tegenwind, om het een beetje spannend te houden.
Voor lunch staat er meestal roti canai op het menu. Een soort pannenkoek geserveerd met curry on the side. Eten met je vingers en dippen maar. Natuurlijk vergezeld van een kopi, teh of lime juice (nummer 3 in de lijst favoriete drankjes). In de restaurantjes onderweg ben ik meestal de enige vrouw. Sowieso de enige vrouw zonder hoofddoek: de dames in de kampungs gaan nogal traditioneel gekleed en hoewel Maleisie een grote Chinese en in mindere mate Indische minderheid heeft, vind je die alleen in de steden.
Gesprekken tijdens de lunch verlopen meestal als volgt:
Vraag 1: "Where you from?" Ik leg uit dat ik uit Belanda kom en vandaag vertrokken ben uit Rompin. Dit is oke.
Vraag 2: "Where you go?". Ik leg uit dat ik vandaag naar Pekan ga ("Very far miss. Very far!" I know!) maar uiteindelijk naar Laos. "To Laos?!" "Yes" "How long?" "Four months" "Very long time!"
Vraag 3: "You. Just one?" Mijn bevestigende antwoord hierop kan vervolgens drie reacties ontlokken. De meest voorkomende is "you crazy". De andere is "you very strong woman", meestal gepaard met laten zien van spierballen en soms met "I'm afraid". En soms ontlokt het een vierde vraag: "You no friends? No husband?", waarop ik antwoord dat ik die wel heb en dat ik ze heel erg mis. Proberen uit te leggen dat het heel erg leuk is om alleen te reizen is volkomen zinloos.
Over Pekan is niet zoveel te vertellen. Iets leuker dan de gemiddelde stadjes die ik tot nu toe gezien heb: het ligt aan een rivier en is bezaaid met moskeen. De sultan woont hier naar het schijnt. Het internetcafe is ruk. Je kunt er lekker eten. Mensen zwaaien als ik door de stad fiets. Het enige nadeel is dat het goedkope hotel hier vol is ("Sorry, no rooms sir". Sir? Ehm?) zodat ik het drievoudige van mijn budget aan een hotelkamer betaal. Maar he, daarvoor heb ik wel een prachtige roze kamer met airco in een hotel een kilometer buiten het centrum en een badkamer waar ik, voor de verandering, niet kan poepen en douchen tegelijk. Dat laatste wilden jullie waarschijnlijk niet weten maar is wel illustratief voor het formaat van de badkamers hier.
Nu avondeten scoren. Nasi, denk ik.
(De foto's komen later. Computer snapt mijn camera niet).
Ik begin een serieuze verslaving te ontwikkelen voor kopi ais: ijskoffie met een ongezonde hoeveelheid gecondenseerde melk. Goede brandstof voor onderweg. Op de tweede plaats komt teh tarik, letterlijk "getrokken thee". Dat is thee (ook met een ongezonde hoeveelheid gecondenseerde melk) die van het ene in het andere glas wordt geschonken zodat het gaat schuimen. Een soort theecappuchino, zegmaar.
Terwijl ik van mijn tien-uur-thee zat te genieten kwam er een groep andere fietsers langs. De eerste fietsers die ik tegenkom! Een Frans gezin, onderweg met twee kinderen op aanhangfietsen. Mijn god wat moet dat zwaar zijn....We hebben informatie over de route uitgewisseld ("In Lao and Cambodzjha we followed zhe Mekong. It ies verry flat") en elkaar een goede reis gewenst.
De route vandaag voerde eerst door de jungle (toekan gezien! Gaaf!), toen door de mangrovebossen (enorme monitor lizzard!), vervolgens langs het strand en de laatste kilometers door het moeras. Met tegenwind, om het een beetje spannend te houden.
Voor lunch staat er meestal roti canai op het menu. Een soort pannenkoek geserveerd met curry on the side. Eten met je vingers en dippen maar. Natuurlijk vergezeld van een kopi, teh of lime juice (nummer 3 in de lijst favoriete drankjes). In de restaurantjes onderweg ben ik meestal de enige vrouw. Sowieso de enige vrouw zonder hoofddoek: de dames in de kampungs gaan nogal traditioneel gekleed en hoewel Maleisie een grote Chinese en in mindere mate Indische minderheid heeft, vind je die alleen in de steden.
Gesprekken tijdens de lunch verlopen meestal als volgt:
Vraag 1: "Where you from?" Ik leg uit dat ik uit Belanda kom en vandaag vertrokken ben uit Rompin. Dit is oke.
Vraag 2: "Where you go?". Ik leg uit dat ik vandaag naar Pekan ga ("Very far miss. Very far!" I know!) maar uiteindelijk naar Laos. "To Laos?!" "Yes" "How long?" "Four months" "Very long time!"
Vraag 3: "You. Just one?" Mijn bevestigende antwoord hierop kan vervolgens drie reacties ontlokken. De meest voorkomende is "you crazy". De andere is "you very strong woman", meestal gepaard met laten zien van spierballen en soms met "I'm afraid". En soms ontlokt het een vierde vraag: "You no friends? No husband?", waarop ik antwoord dat ik die wel heb en dat ik ze heel erg mis. Proberen uit te leggen dat het heel erg leuk is om alleen te reizen is volkomen zinloos.
Over Pekan is niet zoveel te vertellen. Iets leuker dan de gemiddelde stadjes die ik tot nu toe gezien heb: het ligt aan een rivier en is bezaaid met moskeen. De sultan woont hier naar het schijnt. Het internetcafe is ruk. Je kunt er lekker eten. Mensen zwaaien als ik door de stad fiets. Het enige nadeel is dat het goedkope hotel hier vol is ("Sorry, no rooms sir". Sir? Ehm?) zodat ik het drievoudige van mijn budget aan een hotelkamer betaal. Maar he, daarvoor heb ik wel een prachtige roze kamer met airco in een hotel een kilometer buiten het centrum en een badkamer waar ik, voor de verandering, niet kan poepen en douchen tegelijk. Dat laatste wilden jullie waarschijnlijk niet weten maar is wel illustratief voor het formaat van de badkamers hier.
Nu avondeten scoren. Nasi, denk ik.
(De foto's komen later. Computer snapt mijn camera niet).
vrijdag 18 maart 2011
Nada
Ik ben een idioot. Een luie idioot.
Nadat ik terug was gegaan naar Mersing en daar een nacht had geslapen, regende het. Alweer. Heel hard. Mooi moment om de was te doen, blog te updaten en maar een klein stukje te fietsen.
Toen ik dat kleine stukje, 45km, gefietst had, een lunch verorberd had en op zoek ging naar een hotel, zag ik een bord met "Ferry to Tioman". Hmmmm. De ferry bleek over vijf minuten te fietsen dus ik moest snel een beslissing maken. Voordelen: nog een dag gezelligheid, iedereen zou er nog zijn, nog een extra dag strand/zwemmen, eindelijk een poging doen om die enorme berg te bedwingen met de fiets....Nadelen: ?
Die keuze was dus snel gemaakt, en voor ik het wist zat ik, deze keer met fiets, op de boot. Anderhalf uur later inderdaad geprobeerd het eiland over te fietsen, maar na ongeveer honderd meter (kan ook minder zijn geweest) mijn fiets (bij elkaar 30 kilo, moet je er even bij bedenken) mijn berg op geduwd te hebben heb ik de moed opgegeven en veel te veel geld voor een taxi betaald. Geeft niet, want om een of andere reden hoefde ik niks te betalen voor de boot.
Verrassing! Daar was ik weer.
Dit is een mooi moment om even wat te vertellen over Tioman. Juara is het enige over land bereikbare dorp aan de oostkust van het eiland. Behalve surfen en naar een waterval (tegenvaller) wandelen is er niet veel te doen. De gemiddelde dag in Juara zag er ongeveer zo uit:
Nadat ik terug was gegaan naar Mersing en daar een nacht had geslapen, regende het. Alweer. Heel hard. Mooi moment om de was te doen, blog te updaten en maar een klein stukje te fietsen.
Toen ik dat kleine stukje, 45km, gefietst had, een lunch verorberd had en op zoek ging naar een hotel, zag ik een bord met "Ferry to Tioman". Hmmmm. De ferry bleek over vijf minuten te fietsen dus ik moest snel een beslissing maken. Voordelen: nog een dag gezelligheid, iedereen zou er nog zijn, nog een extra dag strand/zwemmen, eindelijk een poging doen om die enorme berg te bedwingen met de fiets....Nadelen: ?
Die keuze was dus snel gemaakt, en voor ik het wist zat ik, deze keer met fiets, op de boot. Anderhalf uur later inderdaad geprobeerd het eiland over te fietsen, maar na ongeveer honderd meter (kan ook minder zijn geweest) mijn fiets (bij elkaar 30 kilo, moet je er even bij bedenken) mijn berg op geduwd te hebben heb ik de moed opgegeven en veel te veel geld voor een taxi betaald. Geeft niet, want om een of andere reden hoefde ik niks te betalen voor de boot.
Verrassing! Daar was ik weer.
Dit is een mooi moment om even wat te vertellen over Tioman. Juara is het enige over land bereikbare dorp aan de oostkust van het eiland. Behalve surfen en naar een waterval (tegenvaller) wandelen is er niet veel te doen. De gemiddelde dag in Juara zag er ongeveer zo uit:
De zon op zien komen
Kokosnoot plukken, machete lenen van de buren, kokosnoot met grof geweld en gevaar voor eigen vingers slachten (of laten doen door veel sterkere kamergenoot). Kokosnoot leegdrinken en uitlepelen.
Stukje wandelen....
Misschien even zwemmen....
Chillen in een hangmat en spelen met de aap (die mocht mij niet)...
(Dit is Emma trouwens, ze werkt daar)
...Of met de kat
En gezelligheid! v.l.n.r. Josh (AUS), Ariska (NL), Jess (ENG). Spelletje Nada of Shithead spelen. Bier drinken. Film kijken.
Maar goed, vanochtend definitief afscheid genomen en de boot naar Endau gepakt en echt een heel klein stukje gefietst, maar 25km. Na anderhalf/twee uur onderweg zie ik er ongeveer zo uit. Helemaal niet verbrand ofzo. Noch bezweet....
Onderweg staan er soms grote gebouwen, meestal zonder ramen. De meesten van kaal beton, maar sommigen (zoals onderstaande) beschilderd. Meestal in the middle of nowhere en die gebouwen maken een hels kabaal. Het kostte me drie dagen om uit te vinden waar dat kabaal vandaan komt en waar die gebouwen voor zijn: er nestelen zwaluwen in, en die nestjes worden gebruikt voor vogelnestjessoep. Plaatselijke delicatesse blijkbaar. Iew.
Morgen een lange dag voor de boeg: 90km naar Pekan. Hopelijk is het bewolkt maar regent het niet weer de hele dag....Kijken of ik, na vele luie dagen op het strand, eindelijk eens in het fietsritme kan komen!
Spreek jullie snel!
PS: Meer foto's, o.a. van de dagen voor Tioman, staan op Flickr. Zie rechts.
dinsdag 15 maart 2011
Terug in de bewoonde wereld
Toen ik vertrok uit Sedili regende het. Na 65 km door de heuvels en regende het nog steeds (de dag ervoor hoopte ik zo dat het even zou regenen. Be careful what you wish for!). Fietsen in de regen is niet zo erg want het is nog steeds warm, maar na 65 km was ik er wel klaar mee. Alle natte kleren schuren op precies de verkeerde plekken....precies op het moment dat ik had besloten niet verder te fietsen stopten er twee jongens in een pick-up die het meest gehate Engelse zinnetje in ZO-Azie uitten: "Hey you. Where you go?" Zij gingen ook naar Mersing! Fiets achterin gegooid, mijn doorweekte achterwerk op de achterbank neergevlijd en de laatste 30 km meegelift naar Mersing. Nog geen drie dagen aan het fietsen en nu al aan het smokkelen...Maar het was nodig want vlak nadat ik was ingestapt veranderde de weg op meerdere plekken in een rivier met ongeveer een halve meter water. Daar had ik nooit doorheen kunnen fietsen.
De mensen hier (en thuis waarschijnlijk ook) denken dat ik gek ben. Dat levert leuke situaties op. Mensen kopen koffie, thee en zelfs een hele lunch voor je, geven je flessen water aan vanuit de auto (ik voel me soms net Lance Armstrong) en toeteren, zwaaien en moedigen je aan. In Sedili hoefde ik uiteindelijk niks voor mijn kampeerplek te betalen (en de eigenaar heeft al mijn eten betaald). Superlief!
In Mersing een groepje leuke mensen ontmoet en daarbij aangehaakt: Ariska uit Nederland, met Josh uit Australie en Jess uit Engeland: we gingen allemaal naar Pulau Tioman. Tioman is ooit genomineerd voor "mooiste eiland van de wereld". Ik weet niet of het uiteindelijk ook echt is uitgeroepen tot mooiste eiland maar het is, wat mij betreft, een goede kanshebber. We gingen alle vier naar de oostkant van het eiland, waar je alleen kunt komen over een smal weggetje door de jungle met een 4x4. Ik wilde eerst mijn fiets meenemen op de boot maar omdat het zo regende heb ik die achtergelaten in Mersling. Blij dat ik die niet mee heb genomen want ik had denk ik nooit de berg over kunnen komen!
Juara, het dorp aan de oostkust van Tioman, is een soort paradijs. Er zijn twee stranden (north beach en south beach, om dingen makkelijk te houden). Wij zaten aan south beach, hutje aan het strand met eigen badkamer, veranda, enorm bed (Jess was mijn roomie) buitendouche, bloemen, woeste golven, surfdudes, bier, muziek, hangmatten, later gelukkig ook zon, goed eten, warme chocolademelk en gezelligheid! En schildpadden! We hebben ze niet gezien maar er liepen wel turtle tracks van het strand naar de bomen. Als je ooit in de buurt bent: Beach Shack in Juara is de place to be.
Ik wilde eigenlijk na drie dagen weggaan maar toen werd ik ziek. De "Delhi Belly", hoewel het waarschijnlijk niet van het eten kwam. Ik had een slechtere plek uit kunnen zoeken om ziek te worden. Uiteindelijk ben ik nog een nacht langer gebleven, in totaal vijf dagen, en nu weer terug in de bewoonde wereld. En het regent weer....Het is hier nu 11u en ik had allang op de fiets willen zitten maar mijn vertrek nog even uitgesteld tot de zon weer schijnt. No hurry....
(De foto's komen later, beloofd!)
De mensen hier (en thuis waarschijnlijk ook) denken dat ik gek ben. Dat levert leuke situaties op. Mensen kopen koffie, thee en zelfs een hele lunch voor je, geven je flessen water aan vanuit de auto (ik voel me soms net Lance Armstrong) en toeteren, zwaaien en moedigen je aan. In Sedili hoefde ik uiteindelijk niks voor mijn kampeerplek te betalen (en de eigenaar heeft al mijn eten betaald). Superlief!
In Mersing een groepje leuke mensen ontmoet en daarbij aangehaakt: Ariska uit Nederland, met Josh uit Australie en Jess uit Engeland: we gingen allemaal naar Pulau Tioman. Tioman is ooit genomineerd voor "mooiste eiland van de wereld". Ik weet niet of het uiteindelijk ook echt is uitgeroepen tot mooiste eiland maar het is, wat mij betreft, een goede kanshebber. We gingen alle vier naar de oostkant van het eiland, waar je alleen kunt komen over een smal weggetje door de jungle met een 4x4. Ik wilde eerst mijn fiets meenemen op de boot maar omdat het zo regende heb ik die achtergelaten in Mersling. Blij dat ik die niet mee heb genomen want ik had denk ik nooit de berg over kunnen komen!
Juara, het dorp aan de oostkust van Tioman, is een soort paradijs. Er zijn twee stranden (north beach en south beach, om dingen makkelijk te houden). Wij zaten aan south beach, hutje aan het strand met eigen badkamer, veranda, enorm bed (Jess was mijn roomie) buitendouche, bloemen, woeste golven, surfdudes, bier, muziek, hangmatten, later gelukkig ook zon, goed eten, warme chocolademelk en gezelligheid! En schildpadden! We hebben ze niet gezien maar er liepen wel turtle tracks van het strand naar de bomen. Als je ooit in de buurt bent: Beach Shack in Juara is de place to be.
Ik wilde eigenlijk na drie dagen weggaan maar toen werd ik ziek. De "Delhi Belly", hoewel het waarschijnlijk niet van het eten kwam. Ik had een slechtere plek uit kunnen zoeken om ziek te worden. Uiteindelijk ben ik nog een nacht langer gebleven, in totaal vijf dagen, en nu weer terug in de bewoonde wereld. En het regent weer....Het is hier nu 11u en ik had allang op de fiets willen zitten maar mijn vertrek nog even uitgesteld tot de zon weer schijnt. No hurry....
(De foto's komen later, beloofd!)
woensdag 9 maart 2011
Heet, nat en vermoeiend
En dan heb ik het natuurlijk over fietsen...
Singapore - Sungai Rengit (44km)
Gisteren gedaan waarvoor ik ben gekomen: Fietsen! Eerst door Singapore. Dat was, zacht uitgedrukt, een uitdaging. Het rijden op driebaans wegen midden in de stad is geen pretje, laat staan als dat verkeer ook nog allemaal links rijdt waardoor de auto's bij kruisingen altijd van de verkeerde kant komen...
Tot ik werd ingehaald door een andere fietser, die op de stoep fietste. Singapore staat bekend als 'fine city' en dan niet 'fine' als in leuk, maar 'fine' als in boete (je afval op straat gooien kost je omgerekend ongeveer E500). Ik was dus eerst een beetje huiverig om op de stoep te fietsen, want het mag vast niet (de meeste anderen fietsen ook gewoon op de weg) maar wat een verademing. Verder staan er overal bomen, bloemen, parkjes enz. dus het is best prettig om te fietsen als je eenmaal aan al het andere verkeer gewend bent en je veilig op de stoep bevindt!
Eerste bestemming was Changi Point Ferry Terminal, waar een 'bumboat' naar Pengerang zou varen. Fiets op het bootje, uurtje varen, nieuwe stempels in het paspoort en dan ben je in Maleisie!
Daar nog 17km naar het eerste dorp met een pinautomaat en ingecheckt in een Chinees hotel. Met airco en een eigen badkamertje. Zo eentje waar je kan douchen en op de wc zitten tegelijk. Behalve pinautomaten, hotels, winkels etc heeft dit dorp natuurlijk ook een pleintje. Op dat plein staat een standbeeld. Tot zover niets ongewoons, behalve dan dat het een standbeeld van een garnaal is. Tja...
Maleisiers (Maleiers?) zijn nogal fan van garnalen. Ik niet. Maar aangezien ze ze overal doorheen gooien, bij voorkeur in gefermenteerde en tot pasta vermalen vorm, is er geen ontkomen aan. Net als aan vlees. Als ik vraag om nasi met "no meat" krijg ik nasi met, juist, kip.
Sungai Rengit - Sedili Kecil (76km)
Titel van deze blog slaat op vandaag. Ik zat om half 8 al op de fiets maar man, wat is het heet hier. Na 30km was ik toe aan versterking en, gelukkig, waren er een paar luxe beach resorts voor goedverdiendende Maleisiers. Daar heb ik mijn bezwete kont geinstalleerd op het poolside terrace met een ijsthee. Dat die ijsthee evenveel kostte als mijn diner+drank van gisteravond vergeten we maar even...
Een uur later weer op de fiets en toen waren er wolken. Yes, wolken! Donkergrijze, dreigende wolken. "Please, laat het regenen!" dacht ik (inmiddels 35 graden) en dat deed het uiteindelijk ook. Binnen anderhalve minuut was ik doorweekt, maar uur later scheen de zon weer, en toen was het nog een heleboel kilometers naar de eindbestemming. Er was geen eten! De eerste helft van de route stonden er overal kleine kraampjes langs de weg maar na de pauze bij het resort waren die volledig verdwenen? Ik heb uiteindelijk mijn noodvoorraadje pinda's weggeknabbeld op een vangrail. Sneuiig, ja.
Maar O wat was het de moeite waard. Ik heb helaas nog geen foto van mijn overnachting nu maar ik zal het even beschrijven. Stel je voor: een rivier die uitkomt op zee. Paar bomen in het water, klein strandje, bootjes. Precies daar staat een klein resort (Sedili Country Resort) met een paar huisjes (roze, blauw, paars, groen). Die huisjes waren duur, maar ik mocht mijn tentje opzetten. Die staat nu, aan het water, onder een palmboom! Nice!
Superlieve eigenaar ook, probeert mij wanhopig wat Maleis te leren, dat lukt niet, maar hij spreekt gelukkig ook goed Engels. Heeft me net getrakteerd op nasi en zijn resort heeft nogal te lijden onder het teruglopende toerisme. Dus als je ooit in de buurt bent: ga daarheen!
Het regent nu weer, ik ga straks eens kijken of mijn tent echt waterdicht is. Foto's zijn ook geupload, zie rechts hiernaast.
Morgen naar Mersing, 100km (honderd!) noordelijker.
Aantal apen gezien: twee. Een keek nogal boos omdat ik hem geen voorrang gaf bij het oversteken. De ander begluurde me stiekem van achter een boom. En nog twee dode, langs de kant van de weg. Die booskijkerd was dus een aansteller want voorrang krijgen ze nooit.
Aantal apen gehoord: honderden?
Andere enge beesten: een hele grote hagedis (een meter?), maar ook dood.
Aantal leuke beesten: Vogeltjes! Geel, groen, blauw, lange staart, korte staart. Herrieschoppers. En de katten van het resort natuurlijk.
Singapore - Sungai Rengit (44km)
Gisteren gedaan waarvoor ik ben gekomen: Fietsen! Eerst door Singapore. Dat was, zacht uitgedrukt, een uitdaging. Het rijden op driebaans wegen midden in de stad is geen pretje, laat staan als dat verkeer ook nog allemaal links rijdt waardoor de auto's bij kruisingen altijd van de verkeerde kant komen...
Tot ik werd ingehaald door een andere fietser, die op de stoep fietste. Singapore staat bekend als 'fine city' en dan niet 'fine' als in leuk, maar 'fine' als in boete (je afval op straat gooien kost je omgerekend ongeveer E500). Ik was dus eerst een beetje huiverig om op de stoep te fietsen, want het mag vast niet (de meeste anderen fietsen ook gewoon op de weg) maar wat een verademing. Verder staan er overal bomen, bloemen, parkjes enz. dus het is best prettig om te fietsen als je eenmaal aan al het andere verkeer gewend bent en je veilig op de stoep bevindt!
Eerste bestemming was Changi Point Ferry Terminal, waar een 'bumboat' naar Pengerang zou varen. Fiets op het bootje, uurtje varen, nieuwe stempels in het paspoort en dan ben je in Maleisie!
Daar nog 17km naar het eerste dorp met een pinautomaat en ingecheckt in een Chinees hotel. Met airco en een eigen badkamertje. Zo eentje waar je kan douchen en op de wc zitten tegelijk. Behalve pinautomaten, hotels, winkels etc heeft dit dorp natuurlijk ook een pleintje. Op dat plein staat een standbeeld. Tot zover niets ongewoons, behalve dan dat het een standbeeld van een garnaal is. Tja...
Maleisiers (Maleiers?) zijn nogal fan van garnalen. Ik niet. Maar aangezien ze ze overal doorheen gooien, bij voorkeur in gefermenteerde en tot pasta vermalen vorm, is er geen ontkomen aan. Net als aan vlees. Als ik vraag om nasi met "no meat" krijg ik nasi met, juist, kip.
Sungai Rengit - Sedili Kecil (76km)
Titel van deze blog slaat op vandaag. Ik zat om half 8 al op de fiets maar man, wat is het heet hier. Na 30km was ik toe aan versterking en, gelukkig, waren er een paar luxe beach resorts voor goedverdiendende Maleisiers. Daar heb ik mijn bezwete kont geinstalleerd op het poolside terrace met een ijsthee. Dat die ijsthee evenveel kostte als mijn diner+drank van gisteravond vergeten we maar even...
Een uur later weer op de fiets en toen waren er wolken. Yes, wolken! Donkergrijze, dreigende wolken. "Please, laat het regenen!" dacht ik (inmiddels 35 graden) en dat deed het uiteindelijk ook. Binnen anderhalve minuut was ik doorweekt, maar uur later scheen de zon weer, en toen was het nog een heleboel kilometers naar de eindbestemming. Er was geen eten! De eerste helft van de route stonden er overal kleine kraampjes langs de weg maar na de pauze bij het resort waren die volledig verdwenen? Ik heb uiteindelijk mijn noodvoorraadje pinda's weggeknabbeld op een vangrail. Sneuiig, ja.
Maar O wat was het de moeite waard. Ik heb helaas nog geen foto van mijn overnachting nu maar ik zal het even beschrijven. Stel je voor: een rivier die uitkomt op zee. Paar bomen in het water, klein strandje, bootjes. Precies daar staat een klein resort (Sedili Country Resort) met een paar huisjes (roze, blauw, paars, groen). Die huisjes waren duur, maar ik mocht mijn tentje opzetten. Die staat nu, aan het water, onder een palmboom! Nice!
Superlieve eigenaar ook, probeert mij wanhopig wat Maleis te leren, dat lukt niet, maar hij spreekt gelukkig ook goed Engels. Heeft me net getrakteerd op nasi en zijn resort heeft nogal te lijden onder het teruglopende toerisme. Dus als je ooit in de buurt bent: ga daarheen!
Het regent nu weer, ik ga straks eens kijken of mijn tent echt waterdicht is. Foto's zijn ook geupload, zie rechts hiernaast.
Morgen naar Mersing, 100km (honderd!) noordelijker.
Aantal apen gezien: twee. Een keek nogal boos omdat ik hem geen voorrang gaf bij het oversteken. De ander begluurde me stiekem van achter een boom. En nog twee dode, langs de kant van de weg. Die booskijkerd was dus een aansteller want voorrang krijgen ze nooit.
Aantal apen gehoord: honderden?
Andere enge beesten: een hele grote hagedis (een meter?), maar ook dood.
Aantal leuke beesten: Vogeltjes! Geel, groen, blauw, lange staart, korte staart. Herrieschoppers. En de katten van het resort natuurlijk.
maandag 7 maart 2011
Hindoeïsme voor beginners
"Just you and your bike?"
"Yes"
"Are you cycling?"
"Not yet but I will cycle to Laos"
"HAHAHAHAHA you crazy. Hahahahaha!"
Dat waren de bemoedigende woorden van de taxichauffeur. Taxichauffeur ja, want ik durfde het na slechts een paar uurtjes slaap niet aan om over de snelweg vanaf het vliegveld naar de stad te fietsen, dus heb ik een taxi genomen en me daarin meteen maar naar Little India laten rijden, midden in de stad. Little India is precies wat het zegt, één van de wijken in Signapore waar bevolingsgroepen bij elkaar wonen. In Nederland zouden we dat segregatie noemen en erover klagen maar hier werkt het goed. Naast Little India heb je natuurlijk ook nog Chinatown, en Arab street (spreken voor zich?).
Vanochtend werd ik na een rare nacht van vier uur slaap, vier uur wakker en nog eens vier uur slaap om half 11 wakker (jetlag!) dus besloot om hier nog maar een nachtje te blijven. Vandaag heb ik door Singapore gewandeld. Gewandeld ja, want hoewel er hier in de buurt wel een paar Indiërs rondcrossen op fietsen is het hier wel fietsen voor gevorderden, zonder fietspaden, met vijfbaanswegen door de stad en linksrijdend verkeer. Dat laatste is natuurlijk best normaal, maar ik moet er aan wennen: ik bots de hele tijd bijna tegen mensen aan omdat ik op de verkeerde kant van de stoep loop. Dat belooft wat voor morgen, als ik wel op de fiets stap om met de ferry naar Maleisië over te steken...
When in Singapore...do as the Singaporeans do. Dat zijn twee dingen: winkelen en eten. Geen probleem! Mijn geld uitgegeven aan een paar heerlijke curries, een korte broek en de lelijkste hoed die ik kon vinden. Ik maak er misschien nog wel een keer een foto van, maar ik ga nu geen poging doen om te omschrijven hoe lelijk 'ie is. Ook de eerste andere fietser tegengekomen, Keith, die in 2,5 jaar van Engeland naar Singapore is gefietst. We raakten aan de praat en terwijl Keith zijn paspoort aan het zoeken was kreeg ik van Mr. Little India himself een cursus Hindoeïsme voor beginners. En gratis koffie. Daar was geen ontkomen aan dus. Ik weet nu -in theorie- hoe ik volledige peace of mind kan bereiken. Altijd nuttig, we nemen het mee, bedankt.
Morgen dus voor het eerst fietsen, ik hoop dat ik alles goed in elkaar heb gezet op het vliegveld en dat ik heelhuids de oversteek naar Pengerang maak. Ik hou jullie op de hoogte!
"Yes"
"Are you cycling?"
"Not yet but I will cycle to Laos"
"HAHAHAHAHA you crazy. Hahahahaha!"
Dat waren de bemoedigende woorden van de taxichauffeur. Taxichauffeur ja, want ik durfde het na slechts een paar uurtjes slaap niet aan om over de snelweg vanaf het vliegveld naar de stad te fietsen, dus heb ik een taxi genomen en me daarin meteen maar naar Little India laten rijden, midden in de stad. Little India is precies wat het zegt, één van de wijken in Signapore waar bevolingsgroepen bij elkaar wonen. In Nederland zouden we dat segregatie noemen en erover klagen maar hier werkt het goed. Naast Little India heb je natuurlijk ook nog Chinatown, en Arab street (spreken voor zich?).
Vanochtend werd ik na een rare nacht van vier uur slaap, vier uur wakker en nog eens vier uur slaap om half 11 wakker (jetlag!) dus besloot om hier nog maar een nachtje te blijven. Vandaag heb ik door Singapore gewandeld. Gewandeld ja, want hoewel er hier in de buurt wel een paar Indiërs rondcrossen op fietsen is het hier wel fietsen voor gevorderden, zonder fietspaden, met vijfbaanswegen door de stad en linksrijdend verkeer. Dat laatste is natuurlijk best normaal, maar ik moet er aan wennen: ik bots de hele tijd bijna tegen mensen aan omdat ik op de verkeerde kant van de stoep loop. Dat belooft wat voor morgen, als ik wel op de fiets stap om met de ferry naar Maleisië over te steken...
When in Singapore...do as the Singaporeans do. Dat zijn twee dingen: winkelen en eten. Geen probleem! Mijn geld uitgegeven aan een paar heerlijke curries, een korte broek en de lelijkste hoed die ik kon vinden. Ik maak er misschien nog wel een keer een foto van, maar ik ga nu geen poging doen om te omschrijven hoe lelijk 'ie is. Ook de eerste andere fietser tegengekomen, Keith, die in 2,5 jaar van Engeland naar Singapore is gefietst. We raakten aan de praat en terwijl Keith zijn paspoort aan het zoeken was kreeg ik van Mr. Little India himself een cursus Hindoeïsme voor beginners. En gratis koffie. Daar was geen ontkomen aan dus. Ik weet nu -in theorie- hoe ik volledige peace of mind kan bereiken. Altijd nuttig, we nemen het mee, bedankt.
Morgen dus voor het eerst fietsen, ik hoop dat ik alles goed in elkaar heb gezet op het vliegveld en dat ik heelhuids de oversteek naar Pengerang maak. Ik hou jullie op de hoogte!
Abonneren op:
Posts (Atom)