If you're happy and you know it clap your hands...

*clap clap*

Één van de liedjes waar we vandaag ons repertoire Engelse kinderliedjes mee hebben uitgebreid, naast klassiekers als "Mary had a little lamb" en, verkeerde tijd en plaats maar dat geeft niet, "Rudolph the rednose reindeer". Opeens begaven we ons in een klaslokaaltje met tien Cambodjaanse kinderen van acht tot zestien jaar oud die een spervuur van vragen op ons afvuurden. "What's your name?" "What's your favorite color?" "Do you like Cambodia?" "Are you married?" "Do you like bamboo sticky rice?"
Toen na een uur de vragen wel zo'n beetje op waren zijn we overgeschakeld op een ingewikkeld spelletje (voor Abele tenminste) waar liefdesverklaringen en een soort stoelendans de kern van vormden. Als je geen stoel had moest je een liedje zingen dus zo kwam het dat ik met een rood hoofd "Jingle Bells" mompelde en Abele "Old McDonald" probeerde in te zetten maar na twee regels de tekst niet meer wist. Maakt niet uit, de kinderen gelukkig wel.

Hoe we daar terecht kwamen? Onze tuktuk-driver die ons vandaag heeft rondgereden (morgen gaan we dat zelf doen) bleek ook nog een weeshuis-annex NGO-annex school voor arme kindertjes te runnen dus we waren van harte uitgenodigd om Engels te oefenen. Zo kom je nog eens ergens.

Het andere hoogtepunt van de dag was de Bambootrain. Men neme een paar kilometer kromme rails, twee assen, een houten frame, wat stukjes bamboe en een grasmaaiermotor, knutselt de boel in elkaar en je hebt Cambodja's meest briljante vervoersmiddel, waar je elke denkbeeldige lading, maar voornamelijk toeristen, mee kunt vervoeren. Probleem: er is maar één spoor. Wat doe je dan als er een tegenligger (of nog leuker, een échte trein?) aan komt? Simpel: dan haal je de boel gewoon weer uit elkaar, zet het naast het spoor neer, wacht tot de tegenligger gepasseerd is en herhaalt de procedure in omgekeerde volgorde.

Vervoersmiddelen zijn hier sowieso een bezienswaardigheid op zich. Er passen minstens vijf mensen op een scooter, minstens dertig achterin een pickup (plus nog enkele tonnen rijst), als je een motor en twee wielen hebt kun je er altijd een vervoermiddel van maken en (een geruststellende wetenschap voor als ik ooit strand met de fiets in Cambodja): het is geen enkel probleem om twee fietsen achterop de fiets te vervoeren.

Phnom Penh, waar we tot en met gisteren waren, was gedeeltelijk een trip down memory lane. Het verkeer was nog steeds een chaos, Tuol Sleng en de Killing Fields nog steeds indrukwekkend, het eten nog steeds hemels en de mensen nog steeds grappig. Maar er is in vier jaar ook een en ander veranderd: zijweggetjes zijn opeens geasfalteerd, op elke straathoek is een pinautomaat en op de markt moet nog harder onderhandeld worden. Waar we overigens steeds beter in worden.

Morgen de laatste dag in Battambang, moto's huren en door de omgeving rijden, en dan donderdag weer op weg naar Bangkok. Abele uitzwaaien en een treinkaartje naar Sungai Golok, de Maleisische grens, kopen.

En, het begint inmiddels een beetje het mantra van deze blog te worden, maar de foto's komen eraan!