Eilandleven

Zo, terug van weggeweest.

Na een 24-uur durende treinreis van Bangkok naar Sungai Golok, de Maleisische grens, ben ik voor de laatste keer op de fiets gestapt naar Kota Bharu. Je fles water vergeten in de trein, op de fiets stappen zonder ontbijt, falen om geld uit de pinautomaat te halen (accepteerde kaart niet) en dus geen eten en drinken kunnen kopen, in de tropische hitte (>35 graden) is, was te verwachten, geen goed idee. Gelukkig zijn de tankstations hier voorzien van een gebedsruimte met airconditioning die perfect zijn om in flauw te vallen een tukje in te doen.

Anyway, de fiets staat nu veilig in Kota Bharu, ik zit veilig op een tropisch eiland en maak dus verder niet zoveel mee. Een dag ziet er ongeveer zo uit: Afhankelijk van de avond ervoor sta ik om 7 uur op, poets mijn tanden, loop dertig meter van mijn kamer naar het strand, bekijk de zonsopkomst, loop twintig meter terug naar de diveshop waar inmiddels wat leven in de brouwerij begint te komen. En dan: duiken, rondhangen, helpen, thee zetten, muziek luisteren, studeren, nutteloze dingen op de laptop doen enz. enz. enz.

Verder zijn er nog een paar specifieke dingen die misschien, maar waarschijnlijk niet, interessant zijn om te weten.
- Er zijn hier geen warme douches. Dat geeft niet want het is hier toch een graad of 35.
- Voordat ik mijn kleren aantrek klop ik ze zorgvuldig uit, nadat ik een spin van 3 cm in mijn t-shirt had ontdekt.
- Er zitten niet alleen spinnen maar ook ratten. Gelukkig niet in mijn kamer, maar ik heb vorige week een tripje gemaakt naar de kliniek op het vasteland met een van mijn nieuwe "collega's" omdat...(niet voor degenen met een zwakke maag)...haar voet was aangevreten door een rat in haar slaap. IEW.
- Open blaren, of wat voor wond dan ook, infecteert gegarandeerd. Als je daar waterstofperoxide op druppelt om het schoon te maken, gaat het schuimen en wordt het wit. En het doet pijn. Als de hel. Driemaal daags herhalen.
- Er is geen wc-papier. Says it all.
- Overdag is er geen stroom.

Behalve dat is het hier leuk. Heel erg leuk. Gezelligheid, strand, zon, kristalhelder water, vissen, monkeyjuice, feestjes, kittens, zonsondergangen, zonsopgangen, sterrenhemels, volle maan....wat wil een mens nog meer?

Ga toch....duiken?

Hoewel rondfietsen door Azië een van de gaafste dingen is die je kunt doen, en ik hoop ooit van Nederland naar Singapore te fietsen, is er, hier en op dit moment, iets wat nog veel gaver is. Duiken. Dat was vast niet verrassend.

Een van de beste dingen van reizen is dat je flexibel bent in je plannen. Dat betekent dus dat als je de mogelijkheid krijgt om zes weken op een tropisch eiland te wonen en vrijwel ongelimiteerd te duiken, er geen enkele reden is om dat níet te doen.

En zo komt het dat ik net een kaartje heb gekocht voor mij en de fiets voor de trein naar Sungai Golok, de Maleisische grens. Vanaf daar zal ik, een klein stukje, fietsen naar de haven en de boot en terug naar de Perhentians.

Ik hoor jullie al denken: "Afhaker!" "Laffe twat!" "Zie je wel dat ze het niet kan" enz. enz. Dat mag. Dat denk ik zelf ook weleens. Maar dromen volgen en kansen grijpen waar ze zich voordoen is inherent aan reizen, en of dat nou te voet, te fiets, te trein of met een paar fins aan je voeten en een tank op je rug maakt niet zoveel uit. Dus op naar het volgende avontuur!

If you're happy and you know it clap your hands...

*clap clap*

Één van de liedjes waar we vandaag ons repertoire Engelse kinderliedjes mee hebben uitgebreid, naast klassiekers als "Mary had a little lamb" en, verkeerde tijd en plaats maar dat geeft niet, "Rudolph the rednose reindeer". Opeens begaven we ons in een klaslokaaltje met tien Cambodjaanse kinderen van acht tot zestien jaar oud die een spervuur van vragen op ons afvuurden. "What's your name?" "What's your favorite color?" "Do you like Cambodia?" "Are you married?" "Do you like bamboo sticky rice?"
Toen na een uur de vragen wel zo'n beetje op waren zijn we overgeschakeld op een ingewikkeld spelletje (voor Abele tenminste) waar liefdesverklaringen en een soort stoelendans de kern van vormden. Als je geen stoel had moest je een liedje zingen dus zo kwam het dat ik met een rood hoofd "Jingle Bells" mompelde en Abele "Old McDonald" probeerde in te zetten maar na twee regels de tekst niet meer wist. Maakt niet uit, de kinderen gelukkig wel.

Hoe we daar terecht kwamen? Onze tuktuk-driver die ons vandaag heeft rondgereden (morgen gaan we dat zelf doen) bleek ook nog een weeshuis-annex NGO-annex school voor arme kindertjes te runnen dus we waren van harte uitgenodigd om Engels te oefenen. Zo kom je nog eens ergens.

Het andere hoogtepunt van de dag was de Bambootrain. Men neme een paar kilometer kromme rails, twee assen, een houten frame, wat stukjes bamboe en een grasmaaiermotor, knutselt de boel in elkaar en je hebt Cambodja's meest briljante vervoersmiddel, waar je elke denkbeeldige lading, maar voornamelijk toeristen, mee kunt vervoeren. Probleem: er is maar één spoor. Wat doe je dan als er een tegenligger (of nog leuker, een échte trein?) aan komt? Simpel: dan haal je de boel gewoon weer uit elkaar, zet het naast het spoor neer, wacht tot de tegenligger gepasseerd is en herhaalt de procedure in omgekeerde volgorde.

Vervoersmiddelen zijn hier sowieso een bezienswaardigheid op zich. Er passen minstens vijf mensen op een scooter, minstens dertig achterin een pickup (plus nog enkele tonnen rijst), als je een motor en twee wielen hebt kun je er altijd een vervoermiddel van maken en (een geruststellende wetenschap voor als ik ooit strand met de fiets in Cambodja): het is geen enkel probleem om twee fietsen achterop de fiets te vervoeren.

Phnom Penh, waar we tot en met gisteren waren, was gedeeltelijk een trip down memory lane. Het verkeer was nog steeds een chaos, Tuol Sleng en de Killing Fields nog steeds indrukwekkend, het eten nog steeds hemels en de mensen nog steeds grappig. Maar er is in vier jaar ook een en ander veranderd: zijweggetjes zijn opeens geasfalteerd, op elke straathoek is een pinautomaat en op de markt moet nog harder onderhandeld worden. Waar we overigens steeds beter in worden.

Morgen de laatste dag in Battambang, moto's huren en door de omgeving rijden, en dan donderdag weer op weg naar Bangkok. Abele uitzwaaien en een treinkaartje naar Sungai Golok, de Maleisische grens, kopen.

En, het begint inmiddels een beetje het mantra van deze blog te worden, maar de foto's komen eraan!

De ongelofelijke onvoorstelbare maar daarom niet minder waargebeurde avonturen van Rosien 'ik verdwaal nooit' van Toor en Abele 'Fat 300 pound American' Kamminga

UPDATE: Foto's nu op flickr!

Haree!

Boom Boom Bangkok op Koninginnedag. Na een vlucht van een kleine 11 uur herkende Rosien Abele bijna niet meer, maar toch nog net wel. Gelukkig maar. Mevrouw was al vijf dagen in Bangkok en het lawaai, de stank en het verkeer kwamen haar de neus uit. De noodles gelukkig nog niet. Vlug even een tempeltje bekeken (nou ja, tempeltje, massive kitsch shizzle daaro) en monnikje-tik gespeeld. Alleen mocht Rosien niet meedoen, want monikken mogen geen vrouwen aanraken (wacko jacko's). Hoe dan ook, mevrouw was er klaar mee, Abele maakte het allemaal niks uit, dus op dag drie lekker naar Cambodja.

Ondanks alle waarschuwingen toch genaaid bij de grens. Of eigenlijk: erna, in de bus naar Sieam Reap. Abele waarschuwde nog, maar Rosien en meereizende Amerikaans-Koreaanse missionaris (...) trapten er toch in. Na alle hordes tot aan de grens (you need immigration paper, you need medical paper, you need departure paper, you need random paper) te hebben overwonnen (deze Fries heeft geen papieren nodig om de grens over te komen, dat kan zelfs uit stilstand) en zelfs bij de Cambodiaanse grens binnen 20 minuten door te zijn na de volgende ronde (zonder teveel te betalen!) werden we door een iets te behulpzame huppelthai (die Abele nog even fijn herinnerde aan het verloren WK - wanneer heeft een Aziatisch voetbalteam ooit iets van enige betekenis gewonnen in de voetballerij?!) een gratis bus in geloodst. Gratis kan niet goed zijn in Azië, maar goed. Vervolgens buskaartje gekocht voor bus, die een uur te laat vertrok en ons zover buiten de stad dropte dat we met de broer van de neef  van de buurman in de tuk-tuk mee moesten. Zo rollen Rosien en Abele echter niet, dus zijn ze lekker 1 kilometer verder gelopen om een andere Cambodiaan van zijn dagloon te voorzien.

Lekkere binnenkomer.

Daarna ging echter alles soepel. Supersoepel zelfs. Cambodia is geniaal, de mensen heerlijk, het tempo chill, de prijzen laag. Mooi man. Vandaag en gister Angkor Wat bekeken (zogenaamde 'achtste werldwonder', hoop stenen van vroeger, best mooi). Opvallend zijn alle kleine kinderen die proberen je iets aan te smeren. Moeders Kamminga zou bankroet terugkomen van al die lieve kindjes die wat verkopen met die grote hazelbruine ogen. Mister, you want to buy bracelet, mister? Three , one dollaaaaah. (No, thank you) Five, one dollaaaah (No, thank your). I need money to go to school, mister, please?  (No, thank you) Mister, when you come back you buy ok. (No, thank you) Postcard, mister? One dollaaaaah (No, thank you). Flute, mister? (No, thank you) You want pinapplemangolemon mistaaah? (No thank, you). I called you first, you come eat at my place, allright mister bycycle? (No, thank you). Tragisch, maar als je ze geld geeft dan gaat het of naar hun familie of erger. Naar school gaan ze zeker niet. Sterker nog, zolang mensen iets kopen blijven kinderen die spullen verkopen. Het gaat tegen je gevoel in, maar niets geven is het beste... Mijnslachtofferbands daarentegen zijn een uitstekende keuze.

Angkor is een prachtig megacomplex met allerlei tempels. Omdat het zo ver uit elkaar ligt, heeft Rosien Abele overtuigd dit op de fiets te doen. Op dag één in Siem Reap meende Rosien de weg nog wel te weten. Resultaat: 10 km omgefietst en Abele die meer zweet dan een 300 pond wegende op MacDonalds geabonneerde luie vreet-Amerikaan. Ja, het is warm hier.

Eten en drinken is hier geniaal, maar dat weten jullie al van Rosien. Morgen vertrekken beide avonturiers naar Phnom Penh om meer te leren over de verschrikkelijke geschiedenis van de Khmer Rouge. Daarna staat Battambang op het programma en dan gaan we terug naar Bangkok. Daar vertrekt Rosien voor duikgebeuren naar Maleisië terwijl Abele Nederland op de rails houdt in Den Haag. Mooi man!

Rosien probeerde foto's bij dit bericht te plaatsen, maar electrocuteerde zichzelf daarbij en nu zit heel Siem Reap zonder stroom. Die foto's komen later wel.