I am in a restaurant on the 8th floor of a hotel in Chinatown. The food is average but the view is breathtaking. I am overlooking the river where boats carry passengers from one side to the other or just drive them around on one of the dinnercruises, recognized by flashing christmaslights and the Thai version of "Pokerface" and offkey karaoke that easily reaches up to the balcony.
The river is lined with golden domed wats and stupa's and Chinese temples and luxury 5-star hotels of every big name you can think of. To the left in the distance I see the skytrain flashing by against a backdrop of towering shoppingmalls. To the right and below unfolds a maze of smaller buildings and narrow streets crammed with motorbikes, tuktuks and mobile kitchens, selling everything from fried noodles to fresh fruit to whole fried fish on sticks.
As the sun is slowly disappearing behind the skyline the neonlights are taking over.
On the balcony are the two Chinese/Thai waitresses that serve Italian Coffee but don't understand the English menu they gave me, so I had to point out my dish on the Thai one. Luckily the order was the same or I could've ended up with sour fishhead curry. Yummy.
They're giggling.
Of course there's a romantic German couple admiring the sunset with a Singha beer. And there's a lonely middle-aged man with white socks in his sandals, talking to his cellphone with a thick French accent.
"Pattaya, yes."
"But darling, you know I'll come back next year. You can wait a year honey."
Pause.
"Young girls? How old?"
Pause.
"15 or 16 years old?"
Pause.
"Hmmm. Good. No I have to work. Lot of hard work in Europe"
Pause.
"I'll come back next year honey. I'm sure you can wait....Love you longtime"
I didn't make this up. Not even the 'love you longtime'.
Welcome to Bangkok...
vrijdag 29 april 2011
dinsdag 26 april 2011
Lazy Lanta
Er was een auto die me van Kota Bharu naar Ko Lanta, Thailand bracht.
Het was vreemd om die paar honderd kilometer, waar ik fietsend bijna een week over zou doen, in een dag af te leggen...opeens in een ander land, op een ander eiland, in een andere zee.
Op drie uur varen van Lanta ligt een van de top tien divesites ter wereld: Hin Daeng en Hin Muang. We kwamen donderdagavond laat aan, en omdat er pas maandag weer op Hin Daeng en Hin Muang gedoken werd, besloot ik het weekend te wachten. Dat weekend wachten bestond uit een beetje heen en weer fietsen (in tegenstelling tot de Perhentians is Lanta groot, ongeveer 25 bij 7 km en zijn er wegen), wandelen, uren het strand voor mezelf hebben, me te buiten gaan aan Thais eten (curry!) en....tja, niks doen dus.
Het was het wachten waard. Een walvishaai besloot om ons met een bezoekje te vereren in Hing Muang. Een walvishaai! Walvishaaien kunnen tot 12m groot worden. Om ongeruste ouders, schoonouders, opa's, oma's etc. gerust te stellen: ze eten plankton en zijn ongevaarlijk. Onze haai was een stukje kleiner, "slechts" een schamele 6m, maar ontzettend indrukwekkend om te zien. Het is cliche maar onbeschrijflijk om zo'n enorm beest elegant langs te zien zwemmen, een machtig gezicht.
Hoewel ze niet met uitsterven bedreigd zijn, is het toch zeldzaam om er eentje te zien. Ik mag mezelf gelukkig noemen dat ik er een gezien heb op mijn zestiende duik!
Het was vreemd om die paar honderd kilometer, waar ik fietsend bijna een week over zou doen, in een dag af te leggen...opeens in een ander land, op een ander eiland, in een andere zee.
Op drie uur varen van Lanta ligt een van de top tien divesites ter wereld: Hin Daeng en Hin Muang. We kwamen donderdagavond laat aan, en omdat er pas maandag weer op Hin Daeng en Hin Muang gedoken werd, besloot ik het weekend te wachten. Dat weekend wachten bestond uit een beetje heen en weer fietsen (in tegenstelling tot de Perhentians is Lanta groot, ongeveer 25 bij 7 km en zijn er wegen), wandelen, uren het strand voor mezelf hebben, me te buiten gaan aan Thais eten (curry!) en....tja, niks doen dus.
Ontbijt
Lunch
Hoewel ze niet met uitsterven bedreigd zijn, is het toch zeldzaam om er eentje te zien. Ik mag mezelf gelukkig noemen dat ik er een gezien heb op mijn zestiende duik!
Diveboat
Verbrand maar tevreden op de terugweg
Zonsondergang
Maandagavond zag ik de zonsondergang vanaf de boot en dinsdagochtend zag ik de zon opkomen boven Lanta's heuvels: vroeg uit de veren voor een lange dag op de fiets naar Trang.
Fiets op de ferry
Trang was iets verder dan ik dacht: 140km in plaats van 90, maar het was een prachtige rit door de heuvels en jungle met karstgebergte aan de horizon. En voor het eerst: geen regen! Het was daarentegen wel 38 graden...het is ook nooit goed ;). Na 110km dacht ik dat de man met de hamer een lift nam op mijn bagagedrager, ik was niet vooruit te branden, tot ik een stukje omkeerde om naar een restaurant te fietsen: dat ging veel makkelijker! Wat bleek, ik was al 6km aan het klimmen zonder dat ik het door had. Vals plat? Dat dacht ik ja...Gelukkig waren de laatste 20km voornamelijk bergafwaarts zodat ik met 30km/u Trang binnenreed.
En daar ben ik nu. Waarom Trang? Er is niks te doen maar er is een treinstation, met een trein die me vanmiddag naar Bangkok brengt. Morgenochtend kom ik daar aan. En zondagochtend komt Abele aan! Samen gaan we Cambodja onveilig maken, niet op de fiets maar wellicht op een motorbike. Tempels, stoffige wegen, potholes, liefde, luieren, geschiedenis <3.
En daarna? Who knows....
woensdag 20 april 2011
Perhentians. The long story - continued
So I left the island and I came back and left again. I left with tears in my eyes but I am looking forward to my next adventure, which will be in Thailand. On the west or on the east coast, I don't know until tomorrow morning because there might be a car that is taking me to Koh Lanta (west)...or not.
The last week on the Perhentians was all about sun, sea, working and a little bit of diving. I'll tell the story in pictures.
The night before I left for the first time, we had a proper goodbye dinner at the most expensive restaurant on the island: pasta with gorgonzola and creme brulee and tiramisu for desert. It was brilliant, but more about food later.
When I finally made my mind up and headed for Malaysia's west coast, I happily started cycling but soon the sky turned into this. Cycling in the rain makes me really, really cranky. And raining it did. And it never stopped. So I turned around. You already knew that, but I just wanted to show the picture ( you have to turn your head, sorry).
The last week on the Perhentians was all about sun, sea, working and a little bit of diving. I'll tell the story in pictures.
The night before I left for the first time, we had a proper goodbye dinner at the most expensive restaurant on the island: pasta with gorgonzola and creme brulee and tiramisu for desert. It was brilliant, but more about food later.
When I finally made my mind up and headed for Malaysia's west coast, I happily started cycling but soon the sky turned into this. Cycling in the rain makes me really, really cranky. And raining it did. And it never stopped. So I turned around. You already knew that, but I just wanted to show the picture ( you have to turn your head, sorry).
So yes, welcome back to the Perhentians! This time with less money, so to be able to stay as long as possible I decided to ask around for a job.
I found one, but you already knew that too. I had to clean the strip of sand of the guesthouse I was staying in. It was full of plastic bags, bottles, cans, ropes, toothbrushes and flipflops and every other piece of plastic or glass rubbish you can imagine.
Besides working we had a little fun too: we made a tire swing and flipflop "art". Awesome. Hippie, yes, I know.
It didn't feel like a job, we just had a lot of fun. The best thing was that I got the best room ever in exchange. Just to make you jealous...it had a view over the whole beach and I could see the sunrise from my bed.
My room: below, left
The view
(there are more pictures on Flickr)
After a week I ran finally out of money and really had to go. So here I am, back in Kota Bharu. Where there are shopping malls, and vegetarian restaurants, and the company of David who has become a really good friend. And, of course, my bike. My beloved bike, who was immediately set to work today because David rented a bicycle too and the two of us just happily cycled around. Aren't they cute together?
About the food...before I went back I visited the supermarket and bought parmesan cheese, cream, olive oil and herbs and brought them to the islands. This sounds boring but you have to believe me: after eating the disgusting glow-in-the-dark yellow plastic that they sell as "cheese" here, real parmesan (although it was from Australia) is really something. So Le Chef Antonio made another proper pasta with tomato cream sauce and parmesan. It was heaven in the form of spaghetti. Pure love. And he talks and talks and talks about food. A lot. And looks really happy when he eats. See? Sounds familiar? (although this picture was taken at dinner at the fancy restaurant)
Le Chef
I will miss you, Perhentians. I will miss you, people. Antonio, NZ, Gus, David, Simon, Cissi, Heidi, Sharon, Mi, Zack, Didi, Jimmy and everybody else. But I might just come back, again. You never know :)
zaterdag 16 april 2011
A day at the office....
Zo ben je op vakantie, zo ben je aan het werk.
Ja dames en heren, u leest het goed. Ik heb een baan! Of nou ja, baan, in ruil voor gratis accomodatie en eten heb ik gister geserveerd in het restaurant van het guesthouse waar ik slaap. Easy. Vandaag de tuin van het guesthouse opgeruimd, waar vanwege de regen honderden plastic flessen, blikjes, slippers, tandenborstels en andere zooi naar beneden was gespoeld. Vies, heet, maar de beloning is groot. En behalve dat hebben we ook nog een schommel gemaakt, krukjes en tafels van boomstammen een een vredesteken van alle aangespoelde slippers. Het huisaapje waar ik gister dikke vriendjes mee was probeerde vandaag m'n oor eraf te bijten. En de kitchen staff stopt me lekker eten toe en de barman noemt me "darling" en "honey"...
Oh, the hard life....
Verder is het rustig hier: alle bars zijn dicht omdat de regering op het eiland aan het controleren is. De meeste bars op het strand zijn (illegaal) gebouwd op overheidsgrond en verkopen (nog illegaler) alcohol, wat overal in Kelantan verboden is. Een keer in de zoveel tijd komt er iemand namens de overheid om boetes uit te delen en alle bars te slopen met een kettingzaag. En als de ambtenaar weer weg is wordt alles weer opgebouwd en gaat het leven gewoon weer verder.
En het grootste nieuws: ik heb mijn eerste schildpad gezien tijdens het duiken. En murenes. En bamboehaaien. En roggen. En nog honderdduizenden andere gave dingen. Ik ben verslaafd :)
Binnenkort stap ik weer op de fiets. Echt waar!
Ja dames en heren, u leest het goed. Ik heb een baan! Of nou ja, baan, in ruil voor gratis accomodatie en eten heb ik gister geserveerd in het restaurant van het guesthouse waar ik slaap. Easy. Vandaag de tuin van het guesthouse opgeruimd, waar vanwege de regen honderden plastic flessen, blikjes, slippers, tandenborstels en andere zooi naar beneden was gespoeld. Vies, heet, maar de beloning is groot. En behalve dat hebben we ook nog een schommel gemaakt, krukjes en tafels van boomstammen een een vredesteken van alle aangespoelde slippers. Het huisaapje waar ik gister dikke vriendjes mee was probeerde vandaag m'n oor eraf te bijten. En de kitchen staff stopt me lekker eten toe en de barman noemt me "darling" en "honey"...
Oh, the hard life....
Verder is het rustig hier: alle bars zijn dicht omdat de regering op het eiland aan het controleren is. De meeste bars op het strand zijn (illegaal) gebouwd op overheidsgrond en verkopen (nog illegaler) alcohol, wat overal in Kelantan verboden is. Een keer in de zoveel tijd komt er iemand namens de overheid om boetes uit te delen en alle bars te slopen met een kettingzaag. En als de ambtenaar weer weg is wordt alles weer opgebouwd en gaat het leven gewoon weer verder.
En het grootste nieuws: ik heb mijn eerste schildpad gezien tijdens het duiken. En murenes. En bamboehaaien. En roggen. En nog honderdduizenden andere gave dingen. Ik ben verslaafd :)
Binnenkort stap ik weer op de fiets. Echt waar!
zondag 10 april 2011
Ik ben een idioot
Het is nu officieel, want ik maak dezelfde fout twee keer. Iets met een ezel en een steen.
Maar ja, wat moet je anders als het ten westen van hier regent, er ten noorden van hier een low-level insurgency plaatsvindt, nog noordelijker de boel nog steeds gedeeltelijk overstroomd is en het bovendien over een paar dagen Thais nieuwjaar (Songkran) is?
Juist. Dan ga je weer terug naar waar je vandaan kwam: het zuidoosten. Dat betekent terug naar de eilanden. Wachten tot Songkran voorbij is zodat er plek is in de trein en ik niet drie dagen wordt overgoten met emmers water, waterpistolen of wat dan ook waar water uitkomt. Of nog erger: niet 3 dagen vast kom te zitten in een grensstad die wordt bevolkt door hoerenlopers en bijbehorende gezelligheid.
Dus. I'll be back!
Maar ja, wat moet je anders als het ten westen van hier regent, er ten noorden van hier een low-level insurgency plaatsvindt, nog noordelijker de boel nog steeds gedeeltelijk overstroomd is en het bovendien over een paar dagen Thais nieuwjaar (Songkran) is?
Juist. Dan ga je weer terug naar waar je vandaan kwam: het zuidoosten. Dat betekent terug naar de eilanden. Wachten tot Songkran voorbij is zodat er plek is in de trein en ik niet drie dagen wordt overgoten met emmers water, waterpistolen of wat dan ook waar water uitkomt. Of nog erger: niet 3 dagen vast kom te zitten in een grensstad die wordt bevolkt door hoerenlopers en bijbehorende gezelligheid.
Dus. I'll be back!
zaterdag 9 april 2011
Perhentians. The long story
After my short updates on borrowed computers and crappy wireless connections, it's now time to sit down and write the full story of my two week stay at the Perhentian Islands, or Pulau Perhentian in Malay.
But let's start at the beginning.
The two days before I left for the Perhentians were interesting, there were a lot of "first times". My first puncture, in the rear tire, was fixed with the help and encouragement of the whole restaurant staff and free kopi ais. After the whole staff had checked my tires once more I was allowed to leave. Right after I left I stood in front of a junction. I thought I had to go straight and follow the smaller coastal road, but the sign with Kuala Besut pointed to the left. So I took the left turn. I shouldn't have because I ended up in Bandar Permaisuri, which is 15km inland and not in the direction where I was going at all. So that was the first time I got lost and made a 25 km detour. Which was nice, because there were hills and rice paddies and I hadn't seen them in a while. Lesson of the day: don't trust road signs.
The day before that was my first unfriendly encounter with a Malaysian. A fifteen, maybe sixteen year old boy sat down next to me on the beach. I asked if he spoke English. He answered "yes". Good, I thought, we can talk and I can ask him about the road and stuff. I asked his name. He answered "yes". Hmm. Maybe no chat then, so he just sat there being quiet. After a couple of minutes it got a little bit awkward so I decided to leave. He followed me on his motorbike, which is scary enough all by itself but when he grabbed my arm I freaked out and slapped him in his face. This sound more heroic than it was because it was a halfhearted slap somewhere on his head but it worked and he backed off. Lesson f the day: none, really, because things like this happen and the only way to avoid them is to lock yourself up at home and then things like this and worse can still happen.
In Kuala Besut, the departure point for the boat to the islands, I parked my bike and the security guard of the parking lot asked how long I would stay there. "Maybe a week", I said, already adding extra days in my head for sun and lazyness afther the dive course which was supposed to take four days. It took six days because the weather was shit, it was raining and the sea was choppy and all in all not very nice. Still in need of some lazy days but this time with sunshine, I departed for the small island after finishing the course and it was there that I decided to do the advanced dive course which took another four days (with very nice weather though). And then I really wanted to leave, sort of, but couldn't because I had a hangover and there is no point in cycling with a hangover so I left today, more than a week later than my original plan. That's fine, no hurries, and Thailand was flooded anyway.
About the Perhentians. It's a small tropical paradise. Turquoise water, sand like powdered sugar, palm trees, everything you would imagine on a postcard. There were big lizards, ladyboys, ladies nights, good company, kittens and monkeys and monkeyjuice too. And expensive food that made me want to cry because it was so good. It was pasta with gorgonzola, mmmm. I already told about the diving but it's awesome. It's something completely new and although I didn't really know what to expect, I love it and I'm hooked. See the pictures on Flickr for some impressions.
And all of a sudden (not really, after cycling 60km) I am in a town, no, not a town but a city, where there are supermarkets and, hold your breath, shopping malls! I haven't seen those since Singapore. However, non of them are selling maps of Thailand so tomorrow is probably the second time I will get lost because tomorrow is the day that I will leave Malaysia behind.
Terima Kasih, Malaysia. Thank you for all the hospitality and generosity. For all the fun. For all the good food and the bad food and my new favorite drink and the thumbs up and the smiles and the honks from passing cars and waving children and curiosity and, since today and I don't know why, men in cars passing by shouting "I love you". Which is nice to hear but a little bit strange. I liked the "welcome to Malaysiaaaaaaaa" from the cop on a motorbike better.
Tomorrow will be a new adventure although I don't know really what kind of adventure (which is, of course, exactly why it's an adventure). Maybe it will involve a train or maybe it will be cycling across checkpoints and army trucks. I don't know. Now is decision time. It will be alright.
But let's start at the beginning.
The two days before I left for the Perhentians were interesting, there were a lot of "first times". My first puncture, in the rear tire, was fixed with the help and encouragement of the whole restaurant staff and free kopi ais. After the whole staff had checked my tires once more I was allowed to leave. Right after I left I stood in front of a junction. I thought I had to go straight and follow the smaller coastal road, but the sign with Kuala Besut pointed to the left. So I took the left turn. I shouldn't have because I ended up in Bandar Permaisuri, which is 15km inland and not in the direction where I was going at all. So that was the first time I got lost and made a 25 km detour. Which was nice, because there were hills and rice paddies and I hadn't seen them in a while. Lesson of the day: don't trust road signs.
The day before that was my first unfriendly encounter with a Malaysian. A fifteen, maybe sixteen year old boy sat down next to me on the beach. I asked if he spoke English. He answered "yes". Good, I thought, we can talk and I can ask him about the road and stuff. I asked his name. He answered "yes". Hmm. Maybe no chat then, so he just sat there being quiet. After a couple of minutes it got a little bit awkward so I decided to leave. He followed me on his motorbike, which is scary enough all by itself but when he grabbed my arm I freaked out and slapped him in his face. This sound more heroic than it was because it was a halfhearted slap somewhere on his head but it worked and he backed off. Lesson f the day: none, really, because things like this happen and the only way to avoid them is to lock yourself up at home and then things like this and worse can still happen.
In Kuala Besut, the departure point for the boat to the islands, I parked my bike and the security guard of the parking lot asked how long I would stay there. "Maybe a week", I said, already adding extra days in my head for sun and lazyness afther the dive course which was supposed to take four days. It took six days because the weather was shit, it was raining and the sea was choppy and all in all not very nice. Still in need of some lazy days but this time with sunshine, I departed for the small island after finishing the course and it was there that I decided to do the advanced dive course which took another four days (with very nice weather though). And then I really wanted to leave, sort of, but couldn't because I had a hangover and there is no point in cycling with a hangover so I left today, more than a week later than my original plan. That's fine, no hurries, and Thailand was flooded anyway.
About the Perhentians. It's a small tropical paradise. Turquoise water, sand like powdered sugar, palm trees, everything you would imagine on a postcard. There were big lizards, ladyboys, ladies nights, good company, kittens and monkeys and monkeyjuice too. And expensive food that made me want to cry because it was so good. It was pasta with gorgonzola, mmmm. I already told about the diving but it's awesome. It's something completely new and although I didn't really know what to expect, I love it and I'm hooked. See the pictures on Flickr for some impressions.
And all of a sudden (not really, after cycling 60km) I am in a town, no, not a town but a city, where there are supermarkets and, hold your breath, shopping malls! I haven't seen those since Singapore. However, non of them are selling maps of Thailand so tomorrow is probably the second time I will get lost because tomorrow is the day that I will leave Malaysia behind.
Terima Kasih, Malaysia. Thank you for all the hospitality and generosity. For all the fun. For all the good food and the bad food and my new favorite drink and the thumbs up and the smiles and the honks from passing cars and waving children and curiosity and, since today and I don't know why, men in cars passing by shouting "I love you". Which is nice to hear but a little bit strange. I liked the "welcome to Malaysiaaaaaaaa" from the cop on a motorbike better.
Tomorrow will be a new adventure although I don't know really what kind of adventure (which is, of course, exactly why it's an adventure). Maybe it will involve a train or maybe it will be cycling across checkpoints and army trucks. I don't know. Now is decision time. It will be alright.
zaterdag 2 april 2011
Een nieuwe wereld
Sorry, voor degenen die graag over fietsen willen lezen, ik moet jullie teleurstellen. Ik zit namelijk nog steeds op een zonovergoten eiland met kristalhelder water, poedersuikerzand en tropische temperaturen. Zonder wegen, dus fietsen heeft hier niet zoveel zin.
Met een schuin oog op de situatie in Thailand waar de ergste overstomingen in 50 jaar zijn, heb ik geen haast om hier weg te komen.
Dus ik duik. En ik zwem. En ik eet. En drink. Repeat. En soms doe ik iets actiefs, zoals een kleine jungle hike naar het dorp hier op het eiland. Een kleine klim en afdaling van een uur door riviertjes, rotsen, omgevallen bomen en reusachtige spinnewebben, inclusief spinnen van bijpassend formaat. En 's avonds dansen we tot diep in de nacht met blote voeten in het zand. Tussen 07.00 uur en 19.00uur is hier geen elektriciteit en ik heb geen bereik met mijn telefoon. Heerlijk simpel. Gelukkig is er altijd wel ergens een laptop met internet te vinden om het thuisfront op de hoogte te houden.
Na het behalen van mijn PADI Open Water certificaat heb ik besloten om meteen maar door te gaan met mijn Advanced Open Water. Morgen begin ik. Vijf duiken: een deep dive, navigation dive en waarschijnlijk under water photography, fish identification en wreck dive. Gaaf, niet?
De foto's komen later!
Met een schuin oog op de situatie in Thailand waar de ergste overstomingen in 50 jaar zijn, heb ik geen haast om hier weg te komen.
Dus ik duik. En ik zwem. En ik eet. En drink. Repeat. En soms doe ik iets actiefs, zoals een kleine jungle hike naar het dorp hier op het eiland. Een kleine klim en afdaling van een uur door riviertjes, rotsen, omgevallen bomen en reusachtige spinnewebben, inclusief spinnen van bijpassend formaat. En 's avonds dansen we tot diep in de nacht met blote voeten in het zand. Tussen 07.00 uur en 19.00uur is hier geen elektriciteit en ik heb geen bereik met mijn telefoon. Heerlijk simpel. Gelukkig is er altijd wel ergens een laptop met internet te vinden om het thuisfront op de hoogte te houden.
Na het behalen van mijn PADI Open Water certificaat heb ik besloten om meteen maar door te gaan met mijn Advanced Open Water. Morgen begin ik. Vijf duiken: een deep dive, navigation dive en waarschijnlijk under water photography, fish identification en wreck dive. Gaaf, niet?
De foto's komen later!
Abonneren op:
Posts (Atom)