Inpakken en...

Van Air Emirates moet ik mijn fiets vervoeren in een speciale "bikebox". Daarnaast moet ik minimaal 72 uur van tevoren doorgeven hoe groot die doos precies is, en wat 'ie, met fiets en al, precies weegt.

Vorige week al gebedeld bij de fietsenmaker om een doos (die 'ie, heel aardig, kwam brengen) en vandaag maar eens kijken of de fiets daar ook echt in past.

Een lesje fiets-in-vliegtuig van en voor beginners.

Men neme een grote doos

Trappers losdraaien (links draait rechtsom en rechts draait linksom) en

stukjes bubbeltjesplastic en karton kwetsbare delen afplakken

Stuur draaien, zadel hoger dan stuur

En hij past!

Probleem: het geheel past niet in de auto. Dus alles weer uit elkaar, doos pletten, opvouwen, en hopen dat het dan wel past. En vooral, hopen dat alles veilig aankomt en ik nog weet hoe ik mijn fiets weer ín elkaar moet zetten...

(voor de geïnteresseerden: de fiets en doos wegen samen 19 kilo)

Één week te gaan...

De vorige keer schreef ik optimistisch dat ik “zo goed als klaar” was voor vertrek.

Daar denk ik nu heel anders over.

Wáár is mijn recept voor anti-malariapillen ook alweer? En wáár koop ik in godsnaam in februari een fatsoenlijke korte broek in winters en winderig Den Haag? En wáárom is mijn paklijst ook alweer vier kantjes? Ik had ingeschat nooit aan die dertig toegestane kilo’s in het vliegtuig te komen maar de weegschaal na het proefpakken afgelopen week kwam daar toch angstvallig dicht bij in de buurt. 

En oh ja, wat is er gebeurd met mijn voornemen om in mijn vrije februarimaand heel hard te gaan trainen?

Natuurlijk heb ik helemaal geen drie broeken, drie fietsbroeken,  twee jurkjes, zeshonderdduizend shirtjes en een lading schone onderbroeken waarmee je een heel weeshuis kunt aankleden nodig, maar toch. Ik heb voor de zekerheid wel een tentje aangeschaft (á 1,5 kilo) maar ja, je kunt dus gratis (!) kamperen in Singapore en wie ben ik, zuunige Hollander, om dat dan niet te doen?

Reistechnisch gezien vind ik mezelf helemaal niet zo’n stresskip [1]. Tas inpakken en gaan. Ook daar denk ik nu heel anders over. Hoe stoer ik mijn plannen ook vind, spannend is het allemaal wel. Ik-lig-er-wakker-van-spannend zelfs, maar ik denk dat het met dat slapen wel goed komt als ik straks de hele dag op de fiets zit.

De komende week rest niets anders dan de (écht) laatste voorbereidingen treffen en afscheid nemen van familie, vrienden, geliefden en –met iets minder moeite- het zeikerige Nederlandse winterweer. 

Mijn min-of-meer geplande route langs de oostkust van Maleisië

En alvast een plaatje om bij weg te dromen

[1]Iedereen die weleens met mij op vakantie is geweest mag daar gerust heel anders over denken.