Het lijkt zo makkelijk

Je koopt een fiets, boekt een ticket, stouwt je fietstassen vol
en daar ga je. Tenminste, het leek zo makkelijk toen ik het plan
opvatte om ruim vier maanden te gaan fietsen.

Zo makkelijk bleek het niet, en het moeilijkste - het fietsen zelf -
moet nog komen.

Ten eerste, waar ga je heen? Waar kun je als beginnende,
vrouwelijke solo-fietser een beetje fatsoenlijk fietsen vanaf maart?
Het mag niet te koud zijn, niet te duur, niet te eenzaam, niet te
onherbergzaam. Dat wordt dus Zuidoost-Azië. Mooie natuur,
vriendelijke mensen, afwisselend terrein, relatief veilig, goedkoop,
en warm. Heel erg warm.

Vervolgens de fiets. Voor pakweg vijfduizend kilometer slalommen
tussen de potholes, gravelwegen, dirt-tracks en erger heb je een
beetje stevige fiets nodig, zonder toeters en bellen (hoewel die
toeter niet zo'n slecht idee is) die ter plekke ook nog een beetje
makkelijk gerepareerd moet kunnen worden. Mijn budget is wederom
beperkt, dus ik ben nu druk op zoek naar een oude mountainbike
zonder funky hydraulisch spul en waar een achterdrager op
gemonteerd kan worden. Vanavond ga ik kijken naar een leuk
tweedehandsje - ik hou jullie op de hoogte.

Dan nog een ticket, een paar stevige fietstassen, goede kaarten,
wat eelt op m'n achterwerk en gaan. Toch?

Deze blog is één van de stappen in de voorbereiding op mijn fietsplan.
Kan ik alvast even oefenen, voordat ik in een dubieus Cambodjaans
internetcafé nog moet gaan uitzoeken waar alle knoppen zitten.
Bij deze dus.